Thuisloos...

Ik loop sinds een paar weken bij hapthonoom zijn bezig met m'n gevoel en alle spanningen in m'n lijf, m'n grenzen leren aangeven. Het is soms heel moeilijk en confronterend. Vind t heel lastig als iemand zo dicht bij m'n gevoel komt laat staan erover hebben. Ik ben zo toe aan een eigen plek ik zwerf van de ene plek naar de ander geen plek die echt thuisvoelt al zijn op de ene plek m'n kinderen en op de andere plek saphira het is niet mijn plek,mijn thuis..... Zit nu alleen op de bank op zaterdagavond kinderen liggen op bed en ik voel me intens verdrietig en ook nog schuldig omdat ik ondanks dat ik bij m'n schatten ben me niet goed voel. Dit is niet meer mijn thuis ik mag hier blijven tot ik een eigen plek heb, dat is alles. De negatieve lading hier in t huis maakt me heel verdrietig, ook al heb ik deze keuze gemaakt. De muren komen hier op me af en ga zo malen hier alleen. Mis het gevoel van t genieten even alleen op de bank gewoon t gevoel dat t ok is. Het fijne gevoel als je huis lekker aan kant is en op de bank neer plof kids op bed voldaan gevoel van de dag genieten van de avond. Ik weet t die tijd komt ooit weer terug en dat ik er niets mee opschiet om bij de pakken neer te zitten maar t voelt allemaal zo negatief en een fijne avond.... Nee zo voelt t niet meer hoe overleef ik deze avond... Ti's heel makkelijk om een slaappilletje te nemen en m'n bed in te duiken en misschien moet ik dat maar doen. Gewoon deze avond overslaan.... Word gek van t gemaal in m'n kop... En tegelijk denk ik iloon ni zeuren dit hoort er nu bij en hier moet je doorheen. Maar ja soms even hart luchten... Dus bij deze....

Eenzaam

Ti's heel eenzaam dit proces ik kies voor mezelf en met mijn beslissing voelde ik me heel sterk ik gooide m'n maskers in de kast en stond boven iedereen. En dan gaan de maanden voorbij en ik voel me klein. Ik sta nog steeds heel sterk achter m'n beslissing zonder twijfel. Maar merk dat t vechten me opbreekt. De bekrompen geest van sommige mensen en ikke weer die zich toch weer in alle bochten wringt om t toch goed te houden. Wat is t toch makkelijk om je mening te geven zonder dat je echt weet wat er tussen de muren speelt... Ik ben teleurgesteld in mezelf, waarom toch weer die maskers? Die onzekerheid, die twijfel, waarom? Ik vecht me rot. Verberg m'n tranen, mijn verdriet, want tja ik kies hier zelf voor en dan moet t nu toch afgelopen zijn met die tranen?! Wanneer komt de dag dat ik schijt heb aan wat een ander zegt en vind? En zet ik mezelf op 1 ipv de ander. Ik ben ik en dat zou toch goed moeten zijn, m'n vriendin, m'n familie aan m'n zijde waarom blijft die mening van de rest zo belangrijk? Zucht...... T enige wat ik wil is respect voor wie ik ben en wat ik doe of het er nou mee eens bent of niet. Met m'n verstand weet ik t wel als ze me nou in m'n nachtmerrie's ook met rust laten. Die vervelende personen die ongevraagd m'n dromen binnen wandelen. Ik wil rust! Voor ons en de kids. Maar voornamelijk voor me zelf. Dus ik zeg t nu gewoon, ik kan t niet alleen... Ik heb hulp nodig!


in ogenschijnlijke rust
lijkt alles goed te gaan
met masker op weet ik de
kleine wervelingen te weerstaan

ik voel de storm
die in me woedt en
groeven ploegt in mn bestaan
dit kan echt niet verder gaan

Ik kruip niet zomaar
door het oog van een orkaan
want mn verstand zit samen
met gevoel op een vulkaan

barst maar uit en
laat de winden razen
schoon mn wereld van de dwazen
die mn vrijheid steeds belagen

hoe gaat t nu?

Het ik is hier om mij te zijn.

Ik ben hier om te geloven in het mij,

mij zijn is iets wat niemand anders kan.

Ik word niet veroordeeld,

ik voel zelf wel wanneer ik fout zit.

Ik ben hier om mijzelf te zijn.

Dit leven doe ik!

Kijk! Ook ik val,

maar vind mezelf terug!

Het valt echt niet altijd mee maar ik kies wel steeds vaker voor mezelf!

Tuurlijk heb ik innerlijke worstelingen en voel me heel vaak schuldig vooral naar mijn kinderen toe. Want ja voor je zelf kiezen en voor je eigen gevoel kiezen heeft zo zn gevolgen, voor mezelf, voor de kinderen en voor mijn omgeving.

En t kan soms zijn dat ik onverschillig overkom, dat t lijkt of ik t allemaal zonder moeite doe maar niets is minder waar!

Het doet verdomd veel pijn, het is een rouwproces, afscheid van een groot deel van mijn leven.

En ik sta regelmatig in een overleef stand dus eigenlijk hoe onverschilliger ik doe hoe meer pijn ik eigenlijk heb maar niet wil voelen.

Ik moet nu sterk blijven juist voor de kinderen, dan liever even onverschillig dan een moeder die helemaal instort.

Ik leid een dubbel leven eigenlijk op t moment, leven in Kamerik en leven in Utrecht, het is beide net zo moeilijk als mooi en hopelijk kan ik spoedig t samenvoegen tot 1 leven.

Mn kinderen zijn alles voor me, mijn leven, mijn hart, mijn ziel en zwakke plek. Ze gaan ook zo hard nu groeien hard en worden heerlijk eigenwijs!

En zijn ook de reden waarom ik doorknok.

Niet alles is gelopen zoals t misschien zou moeten en hoe ik het had gewild maar ik doe mn best en handel in mijn beste kunnen.

Overleven, overeind blijven met rechte rug. En mn kinderen meegeven dat je moet koesteren wat je heb maar ook voelen wat je nodig heb en je hart volgen.

Ik leer elke dag nog weer zoveel, over mijzelf, mijn kunnen en wat mijn doelen zijn en hoe ik mijn leven wil invullen.

Ook dankzij mijn lieve vriendin, Saphira, die mij zoveel nieuwe kanten van mijzelf laat zien en mij support en ondersteunt in alles wat ik doe!

Voor het eerst in 35 jaar bouwt nu echt mijn zelfvertrouwen op, voelt onwennig en raar, maar het geeft me de kracht om vertrouwen te hebben in mijn kunnen en de toekomst!

Samen zijn we sterk en hebben in een korte tijd al veel bergen en dalen gezien!

Maar wat groeien wij en wat een zegen om deze groei te mogen doormaken!

Ik ben ik, en ik mag ik zijn!

Liefs Ilona

nieuwe start

Lieve mensen, de titel zegt t al nieuwe start!
Ik ben klaar met t oude en misschien iets te rigoureus met verwijderen maar ik ben t zat om in t verleden te leven terwijl ik nu zoveel positieve dingen heb om over te schrijven!
Tuurlijk mn leven nu nog een puinhoop zijn er nog zoveel onzekerheden en is de scheiding nog niet rond maar aan de andere kant moet ik niet vergeten dat ik 3 prachtige kinderen heb en een super lieve vriendin!
Dus zoveel rijker dan menigeen!
Mijn leven is echt heel erg verandert afgelopen maanden en ik ontdek elke dag weer een beetje wie ik ben en wat mijn levenspad is en met wie ik die wil bewandelen en dat is zeer zeker mijn grote liefde Saphira!
Zij geeft mijn leven zoveel kleur en zie ik de toekomst weer positief te gemoed.
En weet ook zeker dat we alles zullen overwinnen. Zie maar s waar we nu al staan en hoeveel maanden we verder zijn en nog steeds overeind staan!
We moeten beiden flink investeren we komen beide uit een hele andere situatie en ook andere achtergrond en dat is soms best wel eens moeilijk om elkaar te verstaan maar ik ben zo blij en gelukkig dat we er altijd goed over kunnen praten het heeft wel eens tijd nodig maar komt altijd weer goed!
Het is zo bijzonder wat wij hebben ook de kinderen zien dat en zijn heel erg gek op haar en dat is zo mooi om te zien zo vertederend als je die armpjes om haar nek ziet!
Al met al ondanks alle strijd en alle strijd die nog gaat komen zie ik mijn toekomst heel positief in en zal alles wat ik nu geef later zn vruchten afwerpen...
Ik ben heel gelukkig met mijn 3 prachtige kinderen en Saphira!

Liefs Ilona